sterta niepotrzebnych uliczek
plany niebyłych ucieczek
planety zasłonięte
guziczki zapięte
policzki wydęte
plamy bo
było pisane
z niebywałych podróży
tak się złożyło
kartkę na cztery
i do koperty
list na czysto
splamiony
spełniony
przepasany w biodrach
pewnie masz rację
tej podróży
nie było
jedynie przejście od Oświecenia
do Oświęcimia
1.
bezdomny stół
bezdomny chleb
i sól
na stole
na deszczu
nawilgło
spłynęło
usiadło
zostało
za stołem
za deszczem
2.
...i w starym zamieszkać zegarze
tak mógłby się kończyć wiersz
ale zapomniał się
zszedł na prozy
1.
Kto ty jesteś
kości biała?
z jakim akcentem
milczysz
Musimy cię
odłożyć
tu albo tam
jakąś łatę przypiąć
W jakim tyś języku
kości umierała?
2.
Trąbka tra ta ta ta
a ja zbuduję mur
wielki mur
twardy mur
pośrodku będzie miasto
nazwiemy je Jerycho
a nad strugą
smutek
niechaj sobie gra
tra ta ta ta
wzywa czas
trąba nie trąbi
trąba wsysa nas
Kiedy góra schodzi się z górą,
aby zbocza gładko przylgnęły do siebie,
głazy krzeszą iskry, pękając,
strumienie splatają się w warkocze,
korzenie zrastają w supeł.
Aby zszedł się człowiek z człowiekiem –
ile głazów trzeba w palcach skruszyć,
ile strumieni rozczesać,
ile korzeni rozplątać.
Trzeba razem wejść na szczyt
albo razem kopać tunel po kreciemu,
żeby się spotkać.
A czasami jedno na górze, drugie pod górą,
wołają: „Gdzie jesteś, gdzie jesteś?”,
ale wspólny podają adres: „Wielka góra, nasz dom”.
Podobno góra nigdy z górą się nie zejdzie.
z tomu Drzewa i kamienie Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008