Najpierw rozżarzenie
upalnym wyżem dziwnej euforii
potem w przymgleniu
przemykała jesień
kojąco wygładzając dni twarde kasztany
wreszcie rutyna
wszystko ścięła szronem zbuntowanej apatii
jakby bez wyboru
co jeszcze niedawno
jak igła kompasu tkwił pod sercem
dobro pokazując większe
teraz otłuszczony cierń już nie uwiera
i trudno nawet
mniejsze zło wybierać