Urodził się 15 lipca 1888 roku w Warszawie jako syn Aleksandra i Wandy
z Michałowskich.
Brał udział w strajku szkolnym 1905 roku. Był
absolwentem Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej.
Walczył w wojnie polsko–radzieckiej 1920 roku. Po odzyskaniu
przez Polskę niepodległości pracował na Wydziale Architektury
Politechniki Warszawskiej (jako starszy asystent prof. Oskara Sosnowskiego).
Był wykładowcą także w Akademii Sztuk Pięknych, w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie oraz na kursach dla nauczycieli.
Wcześnie doceniony jako utalentowany architekt, został
wyróżniony przez „Zachętę” – obok Romualda Gutta, Rudolfa
Świerczewskiego, Tadeusza Tołwińskiego, Kazimierza Tołłoczki –
stypendium im. Władysława Frąckiewicza. W 1917 roku otrzymał I nagrodę
za projekt kapliczki na polu bitwy pod Ostrołęką.
Zasłynął jako projektant zarówno architektury świeckiej, jak
i sakralnej. W dwudziestoleciu międzywojennym był współautorem
Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM) na Żoliborzu, zaliczonej do
najwybitniejszych osiągnięć ówczesnej funkcjonalnej architektury mieszkaniowej.
Założeniem programowym spółdzielni była dostępność
mieszkań w trudnych warunkach polityczno-ekonomicznych. Tanie,
zdrowe budynki mieszkalne miały być uzupełnione placówkami usługowymi,
urządzeniami ogólnymi. Łukasz Heyman w książce Nowy Żoliborz 1918–1939
(Ossolineum, 1976) źródeł inspiracji dopatrywał się w rodzimym klasycyzmie
czy baroku. Pisał: Architektura I kolonii WSM tkwi w nurcie,
z którego wywodzi się „dworek polski.
Przechodząc ul. Słowackiego czy Krasińskiego od razu zauważa się, że odbywała się tu zorganizowana, planowa
działalność budowlana (...). Układ przestrzenny obu zespołów oparty
został na zasadzie symetrii (...).
W koloniach opracowanych przez Zborowskiego działały także placówki,
jak: szkoła, przedszkole, biblioteka, doskonale wyposażona czytelnia,
liczne kluby, poradnia lekarska dla dzieci, prowadzona przez Szklane
Domy (Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy Lokatorów WSM). Program
społeczno-architektoniczny spółdzielni był więc realizowany i miał
w tym swój udział Zborowski.
Poza żoliborskim osiedlem do znanych przedwojennych prac tego
architekta należą budowle sakralne, takie jak: kościół
parafialny p.w. Najświętszego Serca Jezusowego w Imielnicy k. Płocka
(lata 1922–1935), kościół parafialny p.w. św. Jana Bosco
w Sokołowie Podlaskim (lata 1936–1939).
Na początku lat 30. przewodniczący Rady Budowy Kościoła w Podkowie
Leśnej, Tadeusz Baniewicz, zaproponował zamówienie projektu
podkowiańskiej świątyni u zdolnego architekta, czyli Bruna
Zborowskiego. Autor opracował wówczas oryginalną koncepcję
kościoła-ogrodu, realizowaną przez proboszczów kościoła p.w. św.
Krzysztofa – ks. Bronisława Kolasińskiego i ks. Franciszka
Barańskiego. Dzieło architekta zostało wpisane do rejestru zabytków.
Dzięki Zborowskiemu w latach 1935–1938 przywrócono
XVII-wieczne, barokowe formy budynkowi Arsenału przy ul. Długiej
w Warszawie.
W czasie okupacji – wykładał w Tajnej Szkole Architektury,
był żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie
zaprojektowana przez Zborowskiego niewielka kaplica w willowym osiedlu
w Komorowie k. Warszawy została ufundowana i wzniesiona przez
mieszkańców jako wotum dziękczynne (PMK nr 1/28, 2000).
Budowę kościoła ukończono w roku 1958, w zmienionym kształcie.
Architekt związany był z powołaną w 1945 roku Naczelną Radą Odbudowy
Warszawy, w Biurze Odbudowy Stolicy pełnił funkcje inspektora. Zajmował
się rekonstrukcją wielu obiektów także poza stolicą. Autorzy
Atlasu architektury Warszawy (Arkady, Warszawa 1977) podają,
że pod kierunkiem Bruna Zborowskiego w latach 1945–53 odbudowano
kościół św. Krzyża (Zgromadzenia Księży Misjonarzy) przy Krakowskim
Przedmieściu oraz barokowy, XVII-wieczny zespół klasztorny
oo. Dominikanów przy ul. Freta, który wraz z kościołem św. Jacka
podczas Powstania Warszawskiego uległ całkowitemu zniszczeniu.
Poza Warszawą architekt dbał o odbudowę m.in. klasztoru opactwa
Kanoników Regularnych w Czerwińsku (prace przeprowadzone w latach 1959–
1961), a w Ilowie (ziemia Płocka) – kościoła parafialnego p.w.
Znalezienia Krzyża (prace w 1948 roku).
Pod kierunkiem Zborowskiego odbywała się powojenna rekonstrukcja
zabytkowych świeckich budowli warszawskich, takich jak: Pałac Błękitny
(z zespołu pałacowego Zamoyskich) przy ul. Senatorskiej 35/37,
klasycystyczny, spalony w 1944 roku, przez wiele lat po wojnie mieściły
się tam biura Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego; Pałac
Przebendowskich, Radziwiłłów, Zawiszów: Aleja Solidarności, dziś – budynek
Muzeum Niepodległości (d. Lenina), od początku XX wieku własność
Radziwiłłów, zniszczony w 1944 roku, odbudowany w latach 1948–1949
w stylu późnego baroku; przy ul. Szeroki Dunaj „Brama Rzeźnicza” z furtą przy murze,
odbudowana w latach 1962–1964, obecnie siedziba Cechu Rzemiosł Różnych.
W latach powojennych Bruno Zborowski był wykładowcą Politechniki
Warszawskiej. Pracował w Wydziale Zabytków Nieruchomych Ministerstwa
Kultury i Sztuki.
Zmarł 27 VIII 1983 roku. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim
w Warszawie.
Artystyczne dokonania tego wybitnego architekta zasługują na dokładne
opracowanie.
Grażyna Zabłocka
Poza wymienionymi w tekście opracowaniami korzystałam także z:
H. Faryna-Paszkiewicz, Geometria wyobraźni, Słowo – Obraz – Terytoria, Gdańsk 2003,
Encyklopedia Warszawy, PWN, Warszawa 1984,
Rocznik Podkowiański nr 2/3, Parafialny Komitet Pomocy Bliźniemu 1989.