Pamiętam go od zawsze, od pierwszego mego pobytu w Podkowie Leśnej w październiku 1938 roku — mówi pani Bożenna Rożniatowska. — Wyglądał wtedy inaczej, miał z boku coś w rodzaju daszka, albo jakąś niedużą przybudówkę, nie bardzo już pamiętam. I był ogrodzony. Strzyżone graby tworzyły wąską alejkę oddzielającą teren cukierni od skwerku przy stacji kolejki. Skwerek był ogrodzony niską drucianą siatką, zawsze zadbany, z ławkami i klombem, który wypadał na wprost wejścia do cukierni. Obsadzano go sezonowymi roślinami ozdobnymi. W kawiarnianym ogródku można było zjeść lody, wypić herbatę, może także zamówić ciastko, ale tego nie jestem pewna, bo babcia zabierała mnie właśnie na lody. Wokół budynku aż do ulicy Słowiczej znajdował się ogrodzony sad i podwórko, ze studnią przykrytą drewnianym daszkiem.

Właścicielką drewniaczka była starsza już wówczas kobieta, której los związał się tragicznie z tym miejscem. Podczas okupacji prowadziła przez jakiś czas swoją cukiernię. Podczas łapanki, jakich nie brakowało także w Podkowie, zatrzymanych ludzi stłoczono w małym ogródku przy cukierni. Stali tam dłuższy czas. Jeden z zatrzymanych poprosił o wodę. Czternastoletni wnuk właścicielki podał kubek i wtedy niemiecki żołdak strzelił do niego. Chłopiec, ranny w brzuch, mimo udzielonej pomocy, zmarł. Babka wiodła już do końca życia samotną egzystencję w drewniaczku. Zmieniła się bardzo po tej tragedii. Poruszała się o lasce, zgarbiona. Zmarła w latach czterdziestych, miała wtedy około osiemdziesięciu lat.

Byłam młoda, 17 lat miałam, kiedy wyszłam za mąż. Mąż był rzeźnikiem, a ja objęłam handel. Budkę z mięsem miałam od 1945 roku. Handlowali też na targu Nowak i Górzyński Władysław. Tak razem licząc to przepracowałam w handlu w Podkowie prawie 50 lat. Najpierw na targu krótko mięsem, a także w Brwinowie, ale niedługo potem zabrali nam koncesję. A potem przyszły kartki. Po towar jeździliśmy koniem, a dopiero kiedy pracowałam w drewniaczku — warszawą. Później pracowałam w GS-ie w Żółwinie.

Na początku lat siedemdziesiątych wynajęłam ten sklep od pani Jadzi. Prowadziłam go przez dwanaście lat. Jak to wspominam? Różnie bywało. Były nieraz trudności, ale każdego dnia stawałam za ladą od nowa, starałam się zapomnieć o kłopotach. W Podkowie dobrze się pracowało, ludzie byli zacni. Czasem zdarzało się, że ktoś mnie poniżył, ale nic nie mogłam powiedzieć. Czasem klienci reklamowali towar i trzeba było przyjąć. Nieraz ktoś nie płacił, bo nie miał pieniędzy. Niektórzy ludzie nie byli bogaci, żyli od renty do renty, to czasem tylko zapisywałam w notesie, ile są winni. Oddawali albo nie, różnie bywało. Najbardziej lubiłam dzieci. Pieniążki im zawijałam, żeby nie zgubiły. Bardzo lubiłam dzieci, zawsze im co najlepsze dawałam, bo dorosły sam wybiera, co chce, ale dziecku trzeba najlepsze dać.
A jak szłam ulicą, to tylko się kłaniałam, bo ciągle któreś dziecko mówiło mi „dzień dobry”.
Potem pobudowałam własny sklep, w roku 1980. Kiedyś sklep mi doszczętnie okradli, ale wtedy bardzo mi pomogło prezydium. Z powodu choroby musiałam zaniechać prowadzenia sklepu. Teraz jest w nim zakład fryzjerski.

Od 1939 roku w Żółwinie mieszkam, rodzice kupili ziemię od Natansona. A ślub brałam w Brwinowie, bo to była nasza parafia i moja mama zawsze do Brwinowa chodziła do kościoła. Uczyłam się najpierw w szkole w Milanówku, na Grudowie, a potem chodziłam na Złotą do gimnazjum, ale zaraz było Powstanie i nie dało się uczyć. Mój brat poszedł do Powstania, a potem zabrali go do oflagu.

Teraz jestem na emeryturze, bo już mi zdrowie przestało dopisywać. Ale dobrze wspominam tę pracę, ja szanowałam klientów, a oni mnie szanowali. To była dobra praca, chociaż trzeba było jeździć po towar przed świtem, czy śnieg, czy mróz.